به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اندیشه قرن، جواد آل حبیب- مراقبت از کودکان، چه به عنوان والدین و چه به عنوان پدربزرگ و مادربزرگ، یکی از بزرگترین مسئولیتها و در عین حال بزرگترین فرصتهای زندگی است. رفتارها، کلمات و واکنشهای ما نه تنها بر لحظه حال کودکان تاثیر میگذارد، بلکه مسیر رشد و شکلگیری شخصیت آنها را نیز میسازد. اما آیا میدانید که برخی عادتهای ساده و روزمره میتوانند تاثیر عمیقتر و ماندگارتری بر سلامت روان و رشد احساسی کودکان داشته باشند؟
یک روانشناس بالینی با تجربه، چهار نکته ساده اما حیاتی را معرفی میکند که هر والد و سالمندی باید آنها را بشناسد و از همین امروز در زندگی کودکانش به کار ببرد تا آیندهای روشنتر و سالمتر برای آنها رقم بخورد.
چرا این نکات ساده تاثیر بزرگی روی رشد کودکان دارند؟
داشتن مسئولیت مراقبت از کودکان، افتخاری بزرگ برای والدین و پدربزرگها و مادربزرگهاست. از پاسخ به سوالات آنها و شکل دادن به دیدگاهشان گرفته تا الگو بودن در هوش هیجانی و کنترل احساسات، گفتار، تایید و رفتار ما تاثیر عمیقی روی کودکانی که بزرگ میکنیم دارد.
با این حال، برخی عبارات رایج که ممکن است به ظاهر خوب به نظر برسند، در واقع میتوانند به کودکان آسیب بزنند. در مقابل، چند رفتار ساده وجود دارد که والدین و سالمندان میتوانند همین امروز شروع به انجام آن کنند و تاثیر مثبت و پایداری روی رشد و سلامت روان کودکان داشته باشند.
۴ کاری که والدین و پدربزرگها و مادربزرگها باید شروع کنند، از نظر یک روانشناس بالینی
۱. به کودکان اجازه دهید افکار و نظراتشان را به اشتراک بگذارند
دکتر اینگرید کلیتون، روانشناس بالینی با تجربه، توصیه میکند:
«به کودکان فضای کافی بدهید تا بدون ترس از تنبیه یا پسزدگی عاطفی با شما مخالفت کنند.»
۲. به کودکان نشان دهید چگونه از خود دفاع کنند
او اضافه میکند:
«مرزهای سالم را با گفتن «نه» وقتی لازم است، به کودکان نشان دهید و اجازه دهید ببینند که صحبت کردن و ابراز نظر، حتی زمانی که سخت است، پذیرفتنی است.»
۳. عشق بیقید و شرط را ثابت کنید
دکتر کلیتون میگوید:
«به کودکان بگویید: هیچ کاری نمیتوانی انجام دهی که باعث شود من کمتر دوستت داشته باشم.»
۴. مراقب نشانههای «خوشایند بودن بیش از حد» (fawning) باشید
«کنجکاو شوید که آیا رفتار خوشایند بودن بیش از حد، ناخودآگاه در شما و فرزندتان تکرار میشود یا نه»، دکتر کلیتون تاکید میکند.
او توصیه میکند از خود بپرسید:
-
آیا وقتی فرزندم ساکت و مطیع است، احساس راحتی بیشتری دارم؟
-
آیا از گریه کردن یا ابراز احساسات قوی او در جمع خجالت میکشم؟
-
آیا قبل از فهمیدن احساساتش جملاتی مثل «فقط خوب باش» یا «شلوغ نکن» میگویم؟
این آگاهی میتواند دریچهای برای بهبود باشد و با درمان خود، به کودکان اجازه میدهیم که خود واقعیشان باشند و نیازی به کوچک شدن برای دوست داشته شدن نداشته باشند.
پایان/*
.