به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اندیشه قرن، مرگ یکی از عزیزان تجربه ای نیست که بتوانیم یا باید انتظار داشته باشیم که از آن به طور کامل “بهبود” برسیم.صحبت کردن، رویارویی با مرگ خودمان آسان نیست.برای اطلاعات بیشتر اندیشه قرن را دنبال کنید.

امتیاز کلیدی

مرگ یکی از عزیزان تجربه ای نیست که بتوانیم یا باید انتظار داشته باشیم که از آن به طور کامل “بهبود” برسیم.
صحبت کردن، رویارویی با مرگ خودمان آسان نیست.
با تفکر در مورد مرگ خود، می توانیم یاد بگیریم که چگونه کاملتر زندگی کنیم.

روانشناسی فردی/ هیچ چیز به اندازه مرگ قوی نیست که شما را به زندگی متصل کند!

گورستان بسیار قدیمی بود،..

با سنگ قبرهای بتنی نمایان و پوشیده از خزه های رنگین کمانی سبز. بسیاری از نام‌های روی سنگ‌ها به قدری فرسوده و فرسوده بودند که نمی‌توانستم بخوانم چه کسی زیر آن‌ها گذاشته شده است.گروهی از ما که یک هفته را با هم در یک تمرین تمرین‌کننده پایان زندگی سپری می‌کردیم – در حال تفکر درباره مرگ خود از طریق مدیتیشن، تجسم، گفتگو، سفر به سردخانه، و برنامه‌ریزی برای دفن خود – در مسیری که بیش از حد رشد کرده بود، راه افتادیم.

یک نقطه سایه هر کدام یک قبر برداشتیم و پتوی خود را روی آن انداختیم. مال من یک صلیب بزرگ در بالا داشت و دو نفر را در حالت استراحت نگه می داشت. به خاطر صلیب انتخابش کردم. اگرچه من مذهبی نیستم، اما من عاشق آیین ها و طلسم های ادیان جهان هستم. من به راحتی می توانم نیاز انسان به هدف، دستورالعمل های زندگی و احساس مقدس را درک کنم.

دوستان مرگ یکی یکی سنگ هایشان را پیدا کردند و معلم ما جای او را کنار سنگ قبری به اندازه انسان گرفت، با صلیب که به سمت آسمان می رسید. پرندگان چهچهه می‌کردند، حشرات پرواز می‌کردند، برگ‌ها در باد زمزمه می‌کردند، در حالی که ما بی‌صدا و بی‌حرکت بالای قبرهایمان دراز کشیده بودیم و منتظر مراقبه بودیم.وقتی با چشمان بسته روی سنگ قبرم دراز کشیده بودم، از احساس آرامش و مراقبت غافلگیر شدم. نمی دانستم چه انتظاری داشته باشم، اما احساس آرامش می کردم، که خلق و خوی معمول من نیست.

در مدیتیشن، بدنمان را در حال مرگ و روحمان را در حالی که فرآیند تجزیه شدن و بازگشت به زمین در کنار بدنمان نشسته بود تصور می کردیم. احساس کردم که با محبت در کنار بدنم بیدار نشسته ام که سرد، سفت و نفخ شده بود. کنارش ماندم چون غذای انگل ها، پرندگان و دیگر لاشخورها شد. احساس قدردانی، عشق، نسبت به این بدنی که مرا به جاهای زیادی برده بود، و حسی از هیبت به خاطر اینکه برایم چیزی غریبه شد، اما در عین حال بسیار آشنا باقی ماند، علیرغم دگرگونی بنیادینی که تصور می‌کردم در حال وقوع است. در نهایت به مجموعه ای از استخوان ها و غبار تبدیل شد که پراکنده شد. من آنجا ماندم و مراقب خودم بودم.

وقتی چشمانم را باز کردم، رنگ برگ ها روشن تر، صداها مشخص تر و لذت بخش تر بود. بدنم، که هنوز امتیاز زندگی در آن را داشتم، سنگین‌تر و پرتر احساس می‌کردم. احساس عمیق‌تری از تجسم و حضور بزرگ‌تری در جایی که بودم – در این گورستان و همچنین در زندگی‌ام – احساس کردم.

من از طریق تروما و تراژدی به کار مرگ رسیدم. بهترین دوست من، سوار یا بمیرم، در ۲۹ مارس ۲۰۰۱ در یک سانحه هوایی جان باخت، زمانی که ما ۲۱ سال جوان بودیم، زمانی که زندگی ما پر از پتانسیل و امکان در مقابل ما گذاشته شد. مسیر زندگی من بعد از ۲۹ مارس ادامه یافت، اما زندگی او به بن بست رسید. من هرگز از آن باخت به طور کامل بهبود نمی یابم. غم من همچنان بر تفنگ ساچمه ای سوار است، حضورش همیشه نزدیک است. حتی زمانی که آگاهانه به او یا از دست دادن خود فکر نکرده ام، اینجاست. همیشه.

تبدیل به یک نعمت و نفرین شده است. یاد گرفتم که اتفاقات بد برای آدم های خوب می افتد. که زندگی می تواند در یک لحظه تغییر کند. اون زندگی تموم میشه چون خیلی به هم نزدیک بودیم، این تجربه به من آموخت که مرگ برای من هم خواهد آمد. به احتمال زیاد در یک سانحه هوایی نخواهد بود، اما این اتفاق خواهد افتاد. بدن من که به طور مداوم پیر می شود دیگر نفس نمی کشد، خون پمپاژ می کند و اطرافم را درک نمی کند.

شما ممکن است فکر کنید این نفرین است، اما من احساس می کنم این یک نعمت است. نفرین از دست دادن دوستم بود. نعمت این است که او به من آموخت که تا او مرده است، من زنده هستم و من نیز روزی مرده خواهم بود.

من آموخته ام که هیچ چیز مانند مرگ وجود ندارد که تو را به زندگی وصل کند.

آلوآ آرتور در کتاب جدید خود، به طور خلاصه انسان کامل، در مورد این صحبت می کند که چگونه یک تجربه نزدیک به مرگ، به دنبال آن یک دوستی صمیمانه شامل گفتگوهای صادقانه زیادی در مورد مرگ با یک زن جوان مبتلا به سرطان، او را از افسردگی بالینی جدی رهایی بخشید و به یک زندگی ارزشمند تبدیل کرد. رابطه با زندگی

مرگ می تواند این کار را انجام دهد. اما صحبت کردن، رویارویی با مرگ خودمان آسان نیست.

من قبلاً در درک مفهوم مرگ خودم با مشکلات زیادی روبرو بودم. از پایان زندگی خودم غم و اندوه بسیار دلخراشی را احساس کردم، به خصوص زمانی که به خداحافظی با دو فرزند خردسال و شوهر محبوبم فکر می کردم. دهه‌هایی که در تعجب درباره مرگ گذراندم، تنهایی وجودی را به وجود آورد که بیش از آنچه که بتوانم بشمارم، مرا در تاریکی بیدار نگه داشته است.

هفته ای که به فکر مرگم گذراندم سخت بود. با این حال، من اکنون در مورد مرگ خود احساس متفاوتی دارم. اینطور نیست که غم و اندوه صفر را احساس کنم. اینطور نیست که ترسی ندارم. اینطور نیست که کمتر دلشکسته باشم. من تمام آن چیزها را می مانم. اما من یک عشق واقعی به زندگی را یافته‌ام – یا شاید آن را پرورش داده‌ام – که به نوعی تمام بخش‌های سخت و دردناک دیگر را در خود نگه می‌دارد.

اندیشه قرن را در ایتا دنبال کنید

اندیشه قرن را در تلگرام دنبال کنید