تا زمانی که می توانم به خاطر بسپارم ، دوست داشتم بنویسم. فکر می کنم حدود ۱۲ سال داشتم که در طول تابستان برای یک کلاس نوشتن خلاق ثبت نام کردم. این زمانی بود که فهمیدم نه تنها چقدر عاشق نوشتن هستم بلکه در آن نیز بسیار خوب بودم. آن تابستان ،...
تا زمانی که می توانم به خاطر بسپارم ، دوست داشتم بنویسم. فکر می کنم حدود ۱۲ سال داشتم که در طول تابستان برای یک کلاس نوشتن خلاق ثبت نام کردم. این زمانی بود که فهمیدم نه تنها چقدر عاشق نوشتن هستم بلکه در آن نیز بسیار خوب بودم. آن تابستان ، من و همکلاسی هایم همه چیز را از داستان های کوتاه رمز و راز گرفته تا شعر نوشتیم. چه راهی بهتر برای فرار از تابستان پرشور هند از پیچ خوردن در داخل خانه با یک قلم ، کاغذ و تخیل بیش از حد؟
بعداً ، من یک وبلاگ شخصی را شروع کردم ، و همه چیزهای خنده دار و شرم آور را که ناگزیر برای من اتفاق افتاده است ، مستند کردم-بلایای گرگ و پا ، سعی در باز کردن پیوندهای زیپ بدون قیچی ، شما آن را نامگذاری می کنید. اما علی رغم عشق من به نوشتن ، من هرگز شجاعت این را نداشتم که ژانری را که عمیقاً تحسین کرده ام کشف کنم: علم نوشتن. من خودم را متقاعد کردم که واجد شرایط نبودم. من در مورد نوشتن علم چه چیزی می دانستم؟
این تغییر کرد که در طول دکتری من. در علوم اعصاب ، من به یک کارگاه نوشتن علمی افتادم. دو هفته بعد ، من نه تنها تکنیک های ارزشمندی را از نویسندگان فصلی آموخته ام بلکه چیزی بسیار مهمتر نیز به دست آورده ام. من می توانم در مورد علم بنویسم! احساس می کردم تقاطع کاملی از دو احساس را پیدا کرده ام.
پنج سال سریع ، و من مقالات متعددی را در سیستم عامل های مختلف منتشر کردم. من هر لحظه از آن را دوست داشتم ، حتی موارد چالش برانگیز. و بزرگترین چالشی که در سالهای اخیر با آن روبرو شده ام؟ AI تولیدی.
این احساس عجیب است که ابزاری را که من از آن استفاده می کنم بسیار “چالش” است. هوش مصنوعی کار من را سریعتر و کارآمدتر کرده است. این به من کمک کرده است که مقاله های طولانی را در پست های دوستانه وبلاگ ، تجزیه و تحلیل مفاهیم پیچیده و ایجاد نکات کلیدی مختصر در ثانیه ها ایجاد کنم. با این حال ، این نیز من را تنبل کرده است.
در واقع آنقدر تنبل است که نوشتن این چند پاراگراف گذشته بدون هوش مصنوعی احساس عجیبی کاتاریک کرده است. من فکر کردم که “آن را گم کرده ام” – این توانایی در ساخت نثر ای که از نوشتن لذت بردم و دیگران از خواندن لذت بردند.
برای کسانی از ما که روند خلاقیت را به همان اندازه (یا حتی بیشتر از آن) محصول نهایی گرامی می داریم ، چگونه می توانیم در عصر هوش مصنوعی با طرف خلاق خود ارتباط برقرار کنیم؟
ما آنقدر برای کار از هوش مصنوعی استفاده کرده ایم که به راحتی می توان فراموش کرد که چرا در وهله اول عاشق نوشتن ، طراحی یا ترسیم شدیم. سعی کنید یک پروژه خلاق را صرفاً برای تفریح انجام دهید. من اخیراً با دخترم یک داستان کوتاه نوشتم. کثیف ، ناقص و فوق العاده بود. من آن را روی کاغذ نوشتم و برای اولین بار در سالها احساس کردم که دوباره ۱۲ ساله در آن کلاس تابستانی است. تحقیق از این امر حمایت می کند – مطالعه ها نشان می دهد که انگیزه ذاتی ، که به لذت شخصی می رسد ، خلاقیت و عملکرد را تقویت می کند.
هرچه بیشتر خودمان را متقاعد می کنیم ، یک بلوک خلاق داریم ، بیشتر از این که مانع آن می شود. روانشناس استیون پریتزکر استدلال می کند که بلوک نویسنده “ساختاری مصنوعی” است که غالباً از کمال گرایی ، تعلل یا انتظارات غیرواقعی برخورد می کند. متعهد به یک برنامه خلاقانه منظم – بلند کردن نیمی از نبرد است.
اگر شروع احساس غرق شدن می کند ، تکنیک Pomodoro را امتحان کنید: ۲۰ دقیقه کار متمرکز و به دنبال آن یک استراحت پنج دقیقه ای. نوشتن مقاله کامل ممکن است احساس دلهره آور باشد ، اما ۲۰ دقیقه می نویسید؟ که احساس می شود و بعد از یک استراحت کوتاه (جایی که پیمایش اینستاگرام بدون گناه مجاز است) ، دوباره شروع می کنید. نکته اصلی حرکت است.
کتاب Mihaly Csikszentmihalyi جریان: روانشناسی تجربه بهینه وضعیت غوطه وری عمیق را در فعالیتی که زمان ذوب می شود و خلاقیت شکوفا می شود ، توصیف می کند. وقتی جریان را تجربه می کنیم:
خلاقیت ضروری می خواند
برای کشت جریان:
هوش مصنوعی ابزاری قدرتمند است ، اما دقیقاً همین است – ابزاری. این می تواند کار ما را تقویت کند ، اما نباید جایگزین شادی ایجاد شود. در دنیایی که ماشین ها می توانند در چند ثانیه کلمات ، تصاویر و حتی موسیقی تولید کنند ، خلاقیت منحصر به فرد انسان ما غیرقابل جبران است.
بنابراین ، آن قلم ، آن قلم مو ، آن ساز را انتخاب کنید. پیش نویس اول کثیف را بنویسید. دودل در حاشیه. چیزی صرفاً برای شادی آن ایجاد کنید. خلاقیت شما به جایی نرفته است – فقط منتظر حضور شما است.
