اختلال پانیک یک وضعیت ناتوان کننده است که با حملات ناگهانی و شدید ترس شدید مشخص می شود که اغلب با علائم فیزیکی مانند تپش قلب، تهویه هوا و سرگیجه همراه است. تقریباً ۲ تا ۳ درصد از جمعیت را تحت تأثیر قرار می دهد و آن را به یک وضعیت سلامت روان نسبتاً رایج تبدیل می کند. بر خلاف اضطراب فراگیر، حملات پانیک می تواند به طور خود به خود ایجاد شود و باعث شود افراد احساس کنترلی نداشته باشند.

علیرغم شیوع آن، مکانیسم‌های عصبی که باعث ایجاد اختلال هراس می‌شوند هنوز به خوبی شناخته نشده است و گزینه‌های درمانی را برای افراد مبتلا محدود می‌کند. تحقیقات اخیر شروع به گره گشایی از مدارهای مغزی درگیر در علائم شبه هراس کرده است و بینش های امیدوارکننده ای را در مورد نحوه درهم تنیدگی رفتارهای مرتبط با هراس و فیزیولوژی ارائه می دهد.

ترسیم ترس در مغز

یک مطالعه پیشگامانه توسط کانگ و همکاران، منتشر شده در علوم اعصاب طبیعت (۲۰۲۴) مسیری را که قبلاً ناشناخته بود در مغز که ممکن است زمینه ساز رفتارهای هراس مانند باشد روشن می کند.

این تحقیق که بر روی موش ها انجام شد، مسیر مغزی خاصی را نشان می دهد که شامل نورون هایی است که نوروپپتیدی به نام PACAP را تولید می کنند. نوروپپتیدها پیام رسان های شیمیایی در مغز هستند که به کنترل استرس و احساسات کمک می کنند. PACAP یک نوروپپتید است که در تنظیم استرس نقش دارد و نویسندگان نورون‌هایی را در بخشی از مغز به نام هسته parabrachial که PACAP تولید می‌کنند و به سمت هسته رافه پشتی حرکت می‌کنند، مورد مطالعه قرار دادند.

هسته parabrachial یک ساختار مغزی است که اطلاعات حسی را از بدن می گیرد و به سایر قسمت های مغز می فرستد تا تهدید و درد را نشان دهد. هسته parabrachial نقش کلیدی در کمک به مغز در درک وضعیت داخلی بدن و شرایط خارجی دارد که به مغز کمک می کند تعادل را حفظ کند (هموستاز) و به شرایط نامطلوب پاسخ دهد.

هسته رافه پشتی، واقع در ساقه مغز، به عنوان مرکز کنترل خلق و خو و استرس عمل می کند. این یکی از منابع اصلی سروتونین در مغز است، یک انتقال دهنده عصبی که در تنظیم هیجانی، خواب و برانگیختگی نقش دارد. با تأثیر بر ترشح سروتونین، هسته رافه پشتی نقشی کلیدی در کنترل رفتارهای مرتبط با اضطراب و وحشت دارد.

یافته های کانگ و همکاران. شواهد قانع‌کننده‌ای برای اینکه چگونه مدارهای مغزی ممکن است علائم فیزیولوژیکی و رفتاری مرتبط با حملات پانیک را کنترل کنند و اهداف بالقوه‌ای را برای درمان‌های جدید ارائه دهند.

مدار وحشت کشف شد

نورون های PACAP در هسته parabrachial به شدت به محرک های وحشت زا، مانند قرار گرفتن در معرض غلظت های بالای دی اکسید کربن (CO) پاسخ دادند._۲) و داروهای خاص. فعال شدن این نورون ها منجر به رفتارهای دفاعی و تغییرات سریع فیزیولوژیکی مانند افزایش تنفس و ضربان قلب شد.

جالب اینجاست که این نورون‌ها در طول شرطی‌سازی ترس یا آزمایش‌های رفتار شبه اضطرابی مهار شدند، که نشان می‌دهد این مسیر به جای ترس آموخته‌شده یا اضطراب عمومی، مختص پاسخ‌های هراس غیرشرطی است.

کاهش فعالیت این نورون‌ها یا مسدود کردن عملکرد آن‌ها در رافه پشتی با داروها به طور موثر علائم شبه هراس را کاهش می‌دهد.

از نیمکت تا کنار تخت: ارتباط با درمان سلامت روان

درمان‌های کنونی، مانند مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) و درمان شناختی-رفتاری، اغلب هفته‌ها طول می‌کشد تا اثرات خود را نشان دهند یا ممکن است علائم فیزیولوژیکی حملات پانیک را برطرف نکنند. کشفی که کانگ و همکارانش انجام دادند. نشان می‌دهد که درمان‌های جدید می‌توانند بر داروهایی تمرکز کنند که فعالیت PACAP را در هسته رافه پشتی مسدود می‌کنند و به طور بالقوه تسکین سریع‌تر و مستقیم‌تری برای علائم هراس ارائه می‌کنند.

محدودیت ها و چالش ها در ترجمه به انسان

در حالی که این مطالعه بینش های ارزشمندی را در مورد مکانیسم های عصبی نهفته در رفتارهای شبه وحشت ارائه می دهد، ترجمه یافته ها از موش به انسان چالش هایی را ایجاد می کند. مدل‌های حیوانی اگرچه مفید هستند، اما ممکن است پیچیدگی‌های روانی و اجتماعی اختلال هراس انسان را به طور کامل نشان ندهند. این بدان معنی است که نتایج در موش ها همیشه مستقیماً به مردم ترجمه نمی شود. علاوه بر این، تفاوت‌ها در ساختار و عملکرد مغز بین گونه‌ها سؤالاتی را در مورد اینکه آیا مسیر PACAP در انسان به طور مشابه عمل می‌کند یا خیر، ایجاد می‌کند. برای تأیید این یافته‌ها و بررسی نحوه اعمال آنها در درمان‌های بالینی، مطالعات بیشتری در مورد افراد انسانی مورد نیاز است.

نگاه به جلو

یافته های کانگ و همکاران. یک گام مهم رو به جلو در رمزگشایی نوروبیولوژی اختلال پانیک است. این تحقیق با شناسایی یک مدار تخصصی برای علائم شبه هراس، فرصت‌های جدیدی را برای مداخله برجسته می‌کند و به میلیون‌ها نفری که با حملات پانیک دست و پنجه نرم می‌کنند، امید می‌دهد. همانطور که علوم اعصاب به کشف رازهای مغز ادامه می دهد، درمان های هدفمندی که هم علائم روانی و هم علائم فیزیولوژیکی را مورد توجه قرار می دهند، ممکن است به زودی به واقعیت تبدیل شوند.