اخبار روانشناسی | آیا دروغگوها از راستگوها جذاب ترند؟

ما در این مقاله به موضوع مهمی اشاره و به صورت خلاصه آن را بررسی می کنیم. اینکه شاید برخی تصور داشته باشند که دروغگویی باعث جذاب تر شدن می شود و دروغگوها جذاب ترند؟ می خواهیم این موضوع را از حیث روانشناسی بررسی کنیم که آیا دروغگوها جذاب هستند؟ با ما همراه باشید.

آیا دروغگوها جذاب هستند؟

چه کسی جذاب تر است راستگو یا دروغگو؟

تحقیقات اخیر نشان می دهد که افراد هنگام گفتن حقیقت جذاب تر از زمانی که دروغ می گویند، رتبه بندی می شوند. این ممکن است به این دلیل باشد که افراد دروغگو درگیر رفتارهای غیرکلامی هستند که به عنوان نامطلوب تلقی می شوند. افراد ممکن است با تمرکز بر نشانه های مثبت جذابیت و گرما در تشخیص دروغ دقیق تر باشند.

مطالعه اخیر منتشر شده در بولتن شخصیت و روانشناسی اجتماعی (تن برینکه و همکاران، ۲۰۲۳) بررسی کرد که آیا افراد هنگام دروغ گفتن یا گفتن حقیقت جذاب تر ارزیابی می شوند.

به شرکت‌کنندگان ویدئوهایی از دروغ‌گویی و راست‌گویی افراد نشان داده شد و از آنها خواسته شد که از نظر جذابیت فیزیکی، گرمی و صراحت به آنها امتیاز دهند. نتایج نشان داد که افراد هنگام گفتن حقیقت جذاب تر از زمانی که دروغ می گویند رتبه بندی می شوند. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد رتبه‌بندی‌های گرم و باز بودن رتبه‌بندی جذابیت را واسطه می‌کنند.

چرا ممکن است افراد هنگام گفتن حقیقت جذاب تر به نظر برسند، نه دروغ؟

تحقیقات ما در مورد نشانه های غیرکلامی ممکن است برخی از پاسخ ها را ارائه دهد. در یک مطالعه اولیه در مورد نشانه‌های غیرکلامی مرتبط با رتبه‌بندی صداقت و فریب، متوجه شدیم که افرادی که به‌عنوان صادق‌تر رتبه‌بندی شده‌اند، نرخ گفتار سریع‌تر، چهره‌های متحرک‌تر (از جمله بیشتر لبخند زدن) و رفتارهای عصبی کلیشه‌ای کمتری از خود نشان می‌دهند. مالش و خاراندن صورت (ریجو و فریدمن، ۱۹۸۳).

در مطالعه دیگری (ریجیو و فریدمن، ۱۹۸۶)، افراد از نظر دوست‌داشتنی رتبه‌بندی شدند، و ما دریافتیم که همین رفتارهای غیرکلامی، چهره‌های متحرک و گفتار سریع‌تر و روان‌تر منجر به رتبه‌بندی بالاتر دوست‌داشتنی می‌شود. اگرچه این به خودی خود جذابیت فیزیکی نیست، دوست داشتنی بودن و جذاب به نظر رسیدن تمایل به همبستگی دارند.

در مطالعه دیگری ما دریافتیم که افرادی که از نظر اجتماعی متین و ماهرتر به نظر می‌رسند، دوست‌داشتنی‌تر ارزیابی می‌شوند.

در مجموع، همه اینها منطقی است. همانطور که مطالعه جدید نشان می دهد، هنگام دروغ گفتن، افراد رفتارهایی را انجام می دهند که به جای مثبت، به دیگران احساس منفی می دهد. آنها ممکن است آهسته تر با اختلالات گفتاری بیشتری صحبت کنند (“اوه” و “اوهوم”).

آنها ممکن است در حالی که یک روایت فریبنده را سرهم می کنند، مکث کنند. برانگیختگی همراه با فریب ممکن است باعث شود آنها علائم عصبی را منتشر کنند. این منجر به کاهش رتبه بندی جذابیت می شود.

تحقیقات نشان داده است که انسان ها در دانستن اینکه چه زمانی به ما دروغ می گویند بسیار ضعیف هستند. دلایل زیادی برای این وجود دارد:

نشانه های فردی که دروغ می گوید:

(۱) تمایل داریم بیشتر از اینکه به آنچه دیگران به ما می گویند اعتماد کنیم

(۲) هنگام تلاش برای کشف فریب از نشانه های غیرکلامی نادرست استفاده می کنیم

(۳) دروغگو سخت تلاش می کند تا هر نشانه ای را که ممکن است فریب را از بین ببرد، بپوشاند

نویسندگان این مطالعه جدید پیشنهاد می‌کنند که اگر افراد نه بر صحت آنچه به آنها گفته می‌شود، بلکه بر نشانه‌های مثبت جذابیت و گرما تمرکز کنند، ممکن است در تشخیص دروغ‌ها دقیق‌تر عمل کنند.

تحقیقات روی آن دسته از افراد نادری که می توانند دروغگویان را بالاتر از سطح شانس شناسایی کنند (اوسالیوان و اکمن، ۲۰۰۴) نشان می دهد که آنها “جادوگران فریب” موفقی هستند، زیرا آنها روی دروغ یا نشانه های فریب کلیشه ای تمرکز نمی کنند.

با این حال، آنها یک تصور کلی دارند که “چیزی اشتباه است” و آنها را به سطوحی بیش از شانس در شناسایی دروغگوها سوق می دهد.